و اين کسي که بعد دقيقه ها وارد خانه مي شود رو به روي آينه ي قدي و کنار ِ بخاري ، من نيستم

آدم برفي هست

برف هايم را نتکانيد آخر هي تکانم ندهيد لامروت ها ..

نمي خواهم

اين قسمت نوشته تون چقدر زيبا بود و تصويرسازي عالي داشت و فلسفه سنگيني را يدک مي کشه...الانم که ميخونم دوباره خودبخود برايم تداعي مي شود...انساني که زير برف رفته و حواسش به برف نبوده تا در مقابل آيينه مي ايستد مثل اينکه آدم برفي جون گرفته از حياط به خانه آمده...

براي امروزم عالي بود.

واقعا دست مريزاد.