حرف ِ بسیار دارم، حرف ها داغ از مرداد بر دلم گذاشته اند، حرف ها سرما از پاییز بر تنم نشانده اند

 از داغ ِ دلم آغاز کنم یا سرمای تنم؟

با چمدان از تو و شهر گذشتم؛ همین آغاز تب و لرز ِ زندگی ام بود

در نقطهء پایان و آغازم با بغض و چشمانی نمناک به اتاق خیره شدم، نفس ِ عمیقی کشیدم

بغض و اشک را پس زدم و با لبخندی آغاز این زندگی رو پذیرفتم

سخت بود آن قدر سخت که اکنون نیز به محال بودن ِ گذر آن روز و شب ها فکر می کنم

دلم برای دختر ِ آن روزها، برای من ِ دیروز می سوزد

از میان هزاران پنجره، خاطرهء روزهای رفتهء آن پنجره ی روشن را به خاطر می آورم

تنها سایه ی دخترک نه که سیاهی ِ دلتنگی، تنهایی و بی قراری او نیز بر پنجره نقش بسته است ...

« وقفه ای افتاد

در حال برف می بارید؛ زیر بارش برف اما من دیگر حال نبود، من همان دچار ِ وصل بود

آه که چقدر من شبیه گذشته است

من همان غمگین ِ سابق است؛ قدم میزدم و زیر لب زمزمه می کردم همان را که در گذشته هم ...

"تو همون عشق ِ آریایی منم اون مجنون ..."»

من از حق ِ دختر غمگین ِ آن روزها نمی گذرم، چه شب ها که خیره به تنها روشنی دستانش

امیدوارانه "تو" را به انتظار می نشست نه دیگران را

از شب هایی برای تو می گویم که هیچکس همراه ِ او نبود، آخ که برای او دشوار بود

او عادت به تو، عادت به این شهر داشت، نه عادت ِ عادت دیگران را ...

او هرگز فراموش نمی کند

براستی چه شد که ضمیر من در این نوشته به او تبدیل شد .. "او" همیشه غمگین است و صبور

من درد می کشد، نه! بگذار اینگونه بگویم

من درد می کشم، من تمام ِ راه ِ رسیدن به تو را با شوق پلک برهم نمی زنم

آخر چرا اینقدر بی رحمی؟ ...

امروز کسی که در هیچ ضمیری نمی گنجد را دیدم .. آری! بی ضمیرم

دل تنگ ِ او بودم مثل همیشه خیره سپیدی ناب ِ موهایش شدم تو اما .. مثل همیشه نبودی تو هیچ وقت نیستی

توی لعنتی ..

سخت بودن دل کندن برایم، چرا آخر من دچار به دوست نداشته هایم می شوم؟

چرا باید بروم

چرا من نیستم چرا باید مثل همیشه نباشم ...

_______________________

+  گفته بودی درددل کن گاه با هم صحبتی
                           کو رفیق ِ رازداری! کو دل پرطاقتی؟

                                                                (فاضل نظری)

+ آخ که دلگیرم .. از همه تان دلگیرم

+ :(

+ ...